Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Ιστορικαί στιγμαί ! Το Σ.Τ.Ε δια πρώτην φοράν επέδωκεν ηλεκτρονικώς απόφασιν !

Η μουσική στην αίθουσα , ήταν υποβλητική , έπαιζε το the chariots of fire. Ο Κούλης Μητσοτάκης, οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης και οι σοφοί γέροντες του Συμβουλίου της Επικρατείας , κοίταζαν με απορία το παράξενο κουτί, τα πλήκτρα , και ένα στρογγυλό πράγμα με καλώδιο. Αυτό, λέγεται π ο ν τ ί κ ι, τους εξηγεί ο τεχνικός, αυτό είναι η ο θ ό ν η, και εδώ , το στρογγυλό κουμπί, είναι το ον όφ, που ανάβει και σβήνει το μηχάνημα, πατήστε το Γέροντα! Λέει στον αρχηγό των Σοφών.  Ο Γέρων κοιτάζει με δυσπιστία, ο Κούλης του γνέφει ενθαρρυντικά, τελικά, μη θέλοντας να δείξει λιποψυχία, απλώνει το τρεμάμενο χέρι του προς το στρογγυλό κουμπί και αίφνης , η οθόνη ανάβει!  Αααα πισωπατούν όλοι με δέος!

-Από πού βγάζει τους κονδηλοφόρους και την μελάνη ; Ρωτάει διστακτικά.
-      Για να γράψετε Γέροντα , αρκεί να  πατήσετε τα γράμματα που βλέπετε στα κουμπιά, εδώ στο πληκτρολόγιο…
-       Ετούτο εδώ το κομβίο, είναι δηλαδή το Άλφα;
-        Μάλιστα, πατήστε το να δείτε!
Αααααα! Ξαναναφωνούν χάσκωντας βλέποντας  ένα ΑΑΑΑΑΑ να σχηματίζεται στην οθόνη, από τα απανωτά χτυπήματα του Γηραιού Σοφού.
Ο Γέρων ξεθαρρεύει σιγά σιγά και αρχίζει να πατάει το Βήτα και τα άλλα γράμματα. Και τότε ακριβώς συνέβη! Ήταν η καταλυτική στιγμή στην ιστορία της Eλληνικής Δικαιοσύνης, όπου το Συμβούλιο της Επικρατείας , συνέταξε το πρώτο του ηλεκτρονικό έγγραφο , το οποίο έγραφε : 
ΒΟΥ και Α ΒΑ!   ΝΑΝΑ ΝΑ ΕΝΑ ΜΗΛΟ !
Εύρηκα, εύρηκα! Φώναξε ο Κούλης και άρχισε να τρέχει γυμνός στους διαδρόμους του Μεγάρου, ενώ οι υπόλοιποι σταυροκοπιόνταν έκλαιγαν με δάκρυα χαράς και δόξαζαν τον Ύψιστο.
Ήταν 14 Νοεμβρίου του 2013 και το ελληνικό κράτος , μόλις ανακάλυπτε τον Τροχό… 
 
Το κείμενο είναι σατιρικό, η πραγματικότητα τραγέλαφος.
Η φωτογραφία αναδημοσιεύεται από το σχετικό δημοσίευμα του Έθνους.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Οι λέξεις στην προκρούστεια κλίνη της πολιτικής ορθότητας


Ο πολιτικώς ορθός λόγος, είναι ένα επικοινωνιακό εργαλείο , που υιοθετήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στον δημόσιο λόγο προκειμένου να προστατευθούν οι ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες από μειωτικούς χαρακτηρισμούς . Αναντίρρητα οι προθέσεις του ήσαν αγνές, όμως , πλέον, έχουμε φθάσει σε γλωσσικές ακρότητες,  ο πολιτικώς ορθός λόγος, τείνει να γίνει το πιο ευχείριστο λογοκριτικό όπλο, που καθιστά την γλώσσα μας ξύλινη, άνευρη και ανειλικρινή, μια νεογλώσσα οργουελική.



Γλωσσολογικά, οι λέξεις από μόνες τους, με εξαίρεση τις αμιγώς υβριστικές, σπάνια έχουν κάποιο ιδεολογικό φορτίο, συχνά ακόμη και το νόημά τους , είναι από ασαφές, έως ανύπαρκτο, εάν δεν τοποθετηθούν σε ένα πλαίσιο λόγου . Οι περισσότερες λέξεις, ας μου επιτραπεί ο παραλληλισμός, είναι σαν τα νετρόνια, φορτίζονται ιδεολογικά από τα συμφραζόμενά τους. Φερ΄ειπείν ακόμη και τις πιο αθώες εννοιολογικά λέξεις , όπως «παιδί», «περιστέρι», ή «τριαντάφυλλο» εάν τις τοποθετήσω σε ένα κείμενο ρητορικής μίσους, θα χρωματιστούν αρνητικά. Τι είναι λοιπόν αυτό που θα πρέπει να ποινικοποιήσω, τις λέξεις, ή την ρητορική μίσους;   
Ας πάρω για παράδειγμα μια λέξη … κόκκινο πανί , την λέξη «λαθρομετανάστης» . Είναι ένας όρος φορτισμένος ιδεολογικά τόσο από την ακροδεξιά, όσο και από την  ακροριστερά. Οι μεν χρυσοί Νεάντερταλ τον χρησιμοποιούν ως μειωτικό χαρακτηρισμό συλλήβδην για όλους τους ξένους που βρίσκονται στην χώρα μας, νομίμους και μη, ακόμη και για τους πρόσφυγες, η δε Αριστερά, θεωρεί συλλήβδην ως ρατσιστές και φασίστες όσους κάνουν χρήση αυτού του όρου και αξιώνει την κατάργησή της και υπάρχει πλέον πληθώρα διεθνών οργανισμών, που ήδη την έχουν απαλείψει από τον λόγο τους.  Πρόκειται για μια λέξη δαιμονοποιημένη, επειδή η  παράνομη μετανάστευση είναι στην αιχμή του ιδεολογικού δόρατος τόσο της ακροδεξιάς όσο και της Αριστεράς, και στην χώρα μας, όπου το συγκεκριμένο φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο, ο εκατέρωθεν ιδεολογικός φανατισμός και η πόλωση , δεν προσμετρά μόνο ανθρώπινα θύματα , αλλά θυματοποιεί και την ίδια την γλώσσα μας.
Το σημαινόμενο της λέξης  λαθρομετανάστης , είναι σαφές και αχρωμάτιστο. Πρόκειται για έναν νομικό όρο, ο οποίος καταδεικνύει το προφανές, ότι κάποιος εισήλθε χωρίς νομιμοποιητικά  έγγραφα στην χώρα, όπως ο λαθρέμπορος εμπορεύεται λαθραία εμπορεύματα, ο λαθροθήρας κυνηγάει χωρίς άδεια και ο λαθρεπιβάτης επιβαίνει χωρίς εισιτήριο. Δεν είναι μειωτικός της προσωπικότητάς , ούτε ρατσιστικός, ούτε καν υβριστικός.. Δεν στοχεύει στον άνθρωπο καθ΄αυτόν, αλλά στην παραβατική του συμπεριφορά , όπως την ορίζει η ελληνική νομοθεσία, είτε συμφωνούμε μαζί της , είτε διαφωνούμε,  κατά την ίδια έννοια που η λέξη κλέφτης , χαρακτηρίζει κάποιον που κατά τον νόμο προέβη σε κλοπή. Και οι δύο όροι είναι γενικοί, κλέφτης είναι και  ο Γιάννης Αγιάννης που έκλεψε ένα ψωμί για να μην πεθάνει, κλέφτης είναι και ο Τσοχατζόπουλος, που υπεξαίρεσε εκατομμύρια από το ελληνικό δημόσιο, δεν ορίζουν δηλαδή  ούτε τον βαθμό της παραβατικότητας, ούτε τις συνέπειες της, ούτε τα ελαφρυντικά ούτε και το κοινωνικο-οικονομικο-ιδεολογικό υπόβαθρο του παραβάτη.  Ως εκ τούτου, επειδή είναι γενικόλογες, θα πρέπει να τις καταργήσουμε;  
 «Μα δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι» θα πουν πολλοί. Ασφαλώς και ΔΕΝ υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, διότι τότε θα λέγαμε «λαθράνθρωποι», η γλώσσα μας διαθέτει εξαίρετο πλούτο, ούτως ώστε να μπορούμε να εκφραζόμαστε τόσο γενικόλογα όσο και ειδικευμένα.
Στην πραγματικότητα, εάν αύριο η χώρα μας αποφάσιζε να αφήσει τα σύνορά της ανοιχτά σε όλους, τότε πράγματι ο όρος λαθρομετανάστης θα έπαυε να έχει υπόσταση, τόσο νομική όσο και νοηματική και θα έμπαινε στο χρονοντούλαπο με τις λέξεις , που έχουν πέσει σε αχρηστία, όμως εφόσον η πραγματικότητα μας είναι διαφορετική , είναι τουλάχιστον παράλογο να επιτίθεσαι στις  λέξεις, επειδή δεν σε βρίσκουν ιδεολογικά σύμφωνο και να αξιώνεις , αντί της λεκτικής οικονομίας να χρησιμοποιούμε περιφράσεις σιδηρόδρομο όπως «μετανάστης χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα».
Η εμμονή να επιτιθέμεθα στις λέξεις , αντί να ασκούμε κριτική στο πλαίσιο  εντός του οποίου τοποθετούνται, αποτελεί ένα είδος πνευματικής αναπηρίας του νεοέλληνα , που εδράζεται στον μακραίωνο κομματικό του γενιτσαρισμό.  Σε ένα διαλογικό πλαίσιο, αντί να εξετασθεί το σύνολο μιας πρότασης , προκειμένου να αντιληφθούμε τι ακριβώς μας λέει ο συνομιλητής μας, η προσφιλής, ανακλαστική πλέον, πρακτική είναι να απομονώνουμε όρους, για να τον τσουβαλιάσουμε σε κάποιον κομματικό ή ιδεολογικό χώρο:
- Μπλα , μπλα , μπλα λαθρομετανάστης (αυτόματο συμπέρασμα: α, είναι φασίστας).
-Μπλα μπλα μπλα μπλα πολυπολιτισμικότητα (α, είναι αριστερός).
Η πιθανότητα , ο συνομιλητής μας να μην ανήκει σε κανένα συγκεκριμένο ιδεολογικό ή κομματικό πλαίσιο και η ορολογία, ή η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί, να είναι αποτέλεσμα, μιας κριτικής σκέψης, πολυσυλλεκτικής, πλουραλιστικής, ή αφαιρετικής, την οποία ως σκεπτόμενο ον οφείλει, ή έστω θα όφειλε σε έναν βαθμό να διαθέτει, συνήθως δεν μας περνάει καν από το μυαλό. Αντίθετα, τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζουμε εκ προοιμίου τους συνομιλητές μας ως φερέφωνα της τάδε ή της δείνα ιδεολογίας και βιαζόμαστε να τους κοτσάρουμε ταμπέλες. Αλήθεια, αυτή η πρακτική τι λέει για τον δικό μας τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς ;
Αλλά, ας επιστρέψουμε στην πολιτική ορθότητα. Ένα έγκυρο αξίωμα της , είναι πως  οι επιμέρους κοινωνικές, φυλετικές, ή άλλες ομάδες , έχουν δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται. Ως εδώ καλά , πάει όμως και ένα βήμα παραπέρα, ισχυριζόμενη ότι οι επιμέρους κοινωνικές ομάδες, δικαιούνται να επιβάλλουν την κατάργηση χαρακτηρισμών , που έχουν ιστορικά  αποκτήσει αρνητική χροιά για αυτές. Κλασικό το παράδειγμα των Αφροαμερικανών, που αγωνιστήκαν και επέτυχαν να απαλειφθεί τόσο από τον επίσημο όσο και από τον καθημερινό λόγο , ο χαρακτηρισμός niger [λατιν. μαύρος], ο οποίος αναντίρρητα , έχει ένα πολύ βαρύ ιδεολογικό φορτίο, μιας και πρωταγωνίστησε στις πιο απάνθρωπες και αρρωστημένες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας, την δουλεία και  τον φυλετικό ρατσισμό. Η επικράτηση του χαρακτηρισμού Αφροαμερικανός, είχε σαν συνέπεια, να αλλάξουν οι επίσημοι όροι που προσδιορίζουν και τις υπόλοιπες φυλετικές ομάδες των Η.Π.Α, οι λευκοί προσδιορίζονται πλέον ως Καυκάσιοι (Caucasians), οι λατίνοι ως  Ισπανοί (Hispanics) και μάλλον οι μόνοι που ο προσδιορισμός τους έχει μια σχετική ακρίβεια , είναι οι Ασιάτες (Asians).
Πέραν του ότι είναι τουλάχιστον ανακριβές, αν όχι και κωμικό, να αναφέρεσαι σε κάποιαν απώτατη γεωγραφική , ή γλωσσική καταβολή για να αναφερθείς στο χρώμα του δέρματός σου, η επιλογή του  όρου «Αφροαμερικανός» παρουσιάζει νομίζω και άλλες αγκυλώσεις. Κατά την ταπεινή μου άποψη ( τονίζω το ταπεινή διότι δεν είμαι ούτε μαύρη, ούτε αμερικανίδα) , καταλύει μόνο ίσως σημειολογικά, σίγουρα όχι εννοιολογικά, αλλά ούτε και ουσιαστικά την διάκριση έναντι των «έγχρωμων» και των… ποιών αλήθεια; Των «άχρωμων» ; Και αυτό συμβαίνει διότι, ούτε οι λευκοί των ΗΠΑ, αυτοπροσδιορίζονται ως Ευρωαμερικανοί, ούτε οι ανατολίτες , ως Ασιαμερικανοί κ.ο.κ. , λείπει δηλαδή το β΄συνθετικό –americans , ίσως , διότι οι υπόλοιπες φυλετικές ομάδες, αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς και ισότιμες, ούτως ώστε να μην το χρειάζονται να τονίζει το ποιοι είναι και που ανήκουν.  Συνεπώς, ο όρος Αφροαμερικανός, έχει έναν τονισμό έντονο, μια υποψία υπερβολής, δεν είναι ισόρροπος εν σχέσει προς τους όρους που χαρακτηρίζουν τον υπόλοιπο πληθυσμό της Αμερικής και άρα , εξακολουθεί άθελά του να υπαινίσσεται ένα είδος διάκρισης. Αλλά , στην πραγματικότητα, όποιον αυτοπροσδιορισμό και να επιλέγαν οι μαύροι της Αμερικής, ή η όποια άλλη φυλή και κοινότητα, ανά πάσα στιγμή δυνητικά θα ήταν δυνατόν να γίνει ισοδύναμα υβριστικός με τον δαιμονοποιημένο niger, το μόνο που χρειάζεται , είναι να αρχίσει κανείς να τον τοποθετεί συστηματικά εντός υβριστικών πλαισίων μέχρι να αμαυρωθεί στην συλλογική συνείδηση των προσλαμβανόντων.  Γιατί όπως είπα και πριν , οι λέξεις είναι σαν τα νετρόνια και δεν καταπολεμάς τον ρατσισμό , καταπολεμώντας τις λέξεις.
Αντίθετα , οι γερμανοί γκέι άνδρες, λειτούργησαν πιο σοφά και πιο ακομπλεξάριστα από τους Αφροαμερικανούς. Πήραν την λέξη Schwul, η οποία ήταν εξαιρετικά υβριστική , ανάλογη με την ελληνική πούστης και χρησιμοποιώντας την συστηματικά στον δημόσιο και τον ιδιωτικό λόγο, την επαναοικειοποιήθηκαν. Η συστηματική της χρήση δηλαδή, την «εξάγνισε» και σήμερα πλέον , το ιδεολογικό της φορτίο είναι εξίσου ουδέτερο με τον όρο ομοφυλόφιλος. Περισσότερα για την επαναοικειοποίηση των λέξεων , μπορείτε να διαβάσετε  στο εξαιρετικό άρθρο του Λύο Καλοβυρνά και στην βίκι
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως οι ανθρώπινες κοινωνίες και ιδίως οι κλειστές και συντηρητικές όπως η νεοελληνική, είναι εν γένει δυσανεκτικές στην διαφορετικότητα. Ρατσισμό δέχονται και οι χοντροί και οι γκέι και οι ανάπηροι και οι άθεοι και οι γυναίκες και πολλοί άλλοι. Πρακτικά όποιος διαφέρει κατ΄ελάχιστον από την νόρμα , από τον τρόπο που η πλειονότητα αντιλαμβάνεται τον κόσμο , συνήθως γίνεται αποδέκτης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάποιας διάκρισης, κοινωνικής, εργασιακής, συχνά δε και θεσμικής. Και είναι σύνηθες, λόγω της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας, ακόμη και τα άτομα που είναι θύματα ρατσιστικής συμπεριφοράς, είναι ρατσιστές με κάποιους άλλους. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Δεν είναι μόνο ζήτημα παιδείας, πολιτισμού ή ιδεολογίας. Όπως αποδείχθηκε σε πρόσφατη έρευνα, ο άνθρωπος βιολογικά τείνει να είναι ρατσιστής. Η ωκυτοκίνη, γνωστή και ως «ορμόνη της αγάπης» , διαπιστώθηκε ότι ενισχύει περισσότερο τα συναισθήµατα αφοσίωσης στους όµοιούς µας.  «Εξελικτικά η ωκυτοκίνη φαίνεται πως βοήθησε στο πέρασµα των αιώνων τους ανθρώπους να δηµιουργήσουν οµάδες µε όµοιούς τους προκειµένου να επιβιώσουν. Ως παρενέργεια, όµως, εµφανίστηκε το φαινόµενο του εθνοκεντρισµού και κατ’ επέκταση του ρατσισµού, αφού σχηµάτιζαν αρνητική γνώµη για όσους ήταν διαφορετικοί».  Βέβαια, όπως καταλήγουν οι ερευνητές, αυτή η εγγενής  ανθρώπινη τάση , καταπολεμάται με την παιδεία και τον ορθολογισμό. Ωστόσο, είναι μάλλον δύσκολο, να υπάρξει ένας άνθρωπος, που να μην προβαίνει έστω και ασυνείδητα σε κάποιας μορφής διάκριση, έναντι κάποιου άλλου ανθρώπου. 
Είναι λοιπόν ενδεδειγμένη  λύση να απαγορέψουμε τις λέξεις, παρά την όποιαν φυσική και απολύτως εύλογη και αναμενόμενη αντίδραση , που πάντοτε υπάρχει όταν προβαίνεις σε τόσο αμφιλεγόμενες απαγορεύσεις, ή μήπως θα ήταν αποτελεσματικότερο να κατακρίνουμε  και να απομονώσουμε εξατομικευμένα τις ρατσιστικές συμπεριφορές στο περιβάλλον μας και να ποινικοποιήσουμε νομικά τις ακρότητες; Είναι πιο αποδοτικό στην καταπολέμηση των διακρίσεων να απαιτήσουμε θεσμικές αλλαγές και καλύτερη παιδεία, ή να συμπεριφερόμαστε σαν τον Μεγάλο Αδελφό;
Πόσο λογικό είναι , για να μην είναι θύματα διακρίσεων φερ΄ειπείν οι ευτραφείς, να απαιτούμε να καταργηθεί η λέξη χοντρός και γιατί όχι και τα παραγωγά της, χονδροειδής, χονδρικώς, χονδρόπετσος, χονδροκομμένος;  Ή μάλλον γιατί προληπτικά να μην καταργήσουμε και τις λέξεις φάλαινα, κήτος, ελέφαντας , τάνκερ και πάμπολλες άλλες που χρησιμοποιούνται ως υβριστικές εναντίον τους; Όχι θα μου πείτε, είναι παράλογο. Ναι, αλλά αυτές είναι λέξεις, που οι χοντροί νομοτελειακά θα ακούσουν, συνήθως, στα ειρωνικά βλέμματα και στα κρυφά γελάκια και τους ψιθύρους του περιβάλλοντός τους, το αυτί τους θα πιάσει πολύ περισσότερες από μία φορές να τους αποδίδεται κάποιο από αυτά τα «κοσμητικά επίθετα». Άλλωστε, είναι χοντροί, δεν είναι κουφοί, αλλά ξέχασα, ούτε η λέξη κουφός είναι πολιτικώς ορθή…
Και άντε , καλά, ας ρίξουμε στο πυρ το εξώτερον κάθε λέξη που έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας ως υποτιμητική και υβριστική για κάποιον άνθρωπο ή κοινωνική ομάδα. Τι γίνεται με την λογοτεχνία, την τέχνη, την σάτιρα, τις παροιμίες; Φαντάζομαι ότι εάν ο  Ζαμπέτας έγραφε σήμερα τον «Αράπη», θα έτρωγε πέτρες και ντομάτες από κάποιους ζηλωτές. Ο Παλαμάς επίσης , για τον «δωδεκάλογο του γύφτου».  Καλά , για την παροιμία «τον αράπη που αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς», δεν το συζητάμε,  θεωρείσαι αυθωρεί απόγονος του Μέγγελε. Και η παροιμία «κουτσοί στραβοί» , αντί για τον άγιο Παντελεήμονα ρίχνεται στον Καιάδα. Μη γελάτε! Μου έγινε παρατήρηση κάποτε και μου ζητήθηκε να απαλείψω την συγκεκριμένη παροιμία από κείμενό μου, ασχέτως και αν το θέμα του ουδεμία σχέση είχε με τους αναπήρους και σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν δυνατόν να υπαινίσσομαι κάτι αρνητικό για μια από τις πιο ευαίσθητες και αδικημένες κοινωνικά ομάδες. Και τι θα κάνουμε αλήθεια με την σάτιρα, που σε κάθε ελεύθερη , δημοκρατική και πολιτισμένη κοινωνία οφείλει να είναι ελεύθερη και  ανοριακή;  Ποιες λέξεις μας απομένουν για να γελάμε;.
Και στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω ότι στα γλωσσικά ζητήματα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο οφείλουν να έχουν οι επιστήμες της γλωσσολογίας , της φιλολογίας και συναφώς της ιστορίας. Η γλώσσα , εκτός από πανανθρώπινο εργαλείο, είναι συγχρόνως  ένας επιστημονικός τομέας και όχι ένα πεδίο ιδεολογικών πειραματισμών από τον κάθε άσχετο.
Κατόπιν τούτων επανέρχομαι στην αρχική μου τοποθέτηση ότι η επίθεση στις λέξεις αντί του πλαισίου, εντός του οποίου τοποθετούνται είναι μια στυγνή, φασιστική, λογοκριτική πρακτική , αντίστοιχη του οργουελικού newspeak. Για όσους δεν έχουν διαβάσει το πασίγνωστό  1984 του Όργουελ, να θυμίσω, ότι η νεογλώσσα (newspeak) , ήταν το αποτέλεσμα μιας ακραίας παρεμβατικής λογοκριτικής μεθόδου πάνω στο λεξιλόγιο και στην ίδια την δομή της γλώσσας, ούτως ώστε οι αντιφρονούντες, να μην διαθέτουν πλέον τα γλωσσικά μέσα για να τις εκφράσουν. Φερ΄ειπείν, είχαν αντικαταστήσει το επίθετο «κακός», με την περίφραση «μη καλός» , ούτως ώστε να μην μπορείς να εκφραστείς ουσιαστικά κατά του Μεγάλου Αδελφού, να μην διαθέτει ο λόγος σου δύναμη, αμεσότητα, ακρίβεια, πειθώ ή έστω χιούμορ.  Πόσο διαφέρει αυτή η πρακτική από τις αξιώσεις των ζηλωτών της πολιτικής ορθότητας αναφορικά στην χρήση της γλώσσας μας; Πόσο διαφέρει το newspeak από την αξίωση να λέμε : «μετανάστες χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα», «άτομα με ειδικές ικανότητες» , «άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού»  «υπουργείο προστασίας του πολίτη »κ.ο.κ.;
Υπερβολές, θα πουν αρκετοί. Υστερικός ισχυρισμός , θα πουν άλλοι. Είναι όμως; Το κάψιμο βιβλίων και οι πάσης μορφής λογοκριτικοί μηχανισμοί , ήσαν προσφιλείς πρακτικές όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων και ιδεολογιών, για να επιτίθενται στο αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα να εκφράζουμε ελεύθερα τις ιδέες μας. Για αυτές ακριβώς τις πρακτικές, τόσο οι Ναζί, όσο και κάθε άλλο φασιστικό μόρφωμα,  βρίσκονται – ορθά και ευτυχώς - στην καταισχύνη της ανθρώπινης ιστορίας. Τουλάχιστον όμως (;), εκείνοι επιτίθονταν σε ολοκληρωμένα πλαίσια λόγου, δηλαδή σε βιβλία , σε προκηρύξεις, σε εφημερίδες, όχι στις λέξεις καθ΄αυτές.
Όταν σήμερα , κυβερνήσεις, διεθνείς οργανισμοί και -αριστερές κυρίως- πολιτικές παρατάξεις συντεταγμένα, υπό μία άκρως υποκριτική και στρεβλή εικόνα περί του Ανθρωπισμού, εμμέσως πλην σαφώς επιβάλλουν διαφορετικές ορολογίες , που είναι παντελώς αμφίβολο εάν όντως εκφράζουν τις κοινότητες, ή μια κομπλεξική τους μερίδα, ενώ συγχρόνως δαιμονοποιούν τις προϋπάρχουσες και αξιώνουν να τις πετάξουμε στην πυρά, ξαναρωτώ, πόσο διαφέρει τελικά ο πολιτικώς ορθός λόγος από το Οργουελικό newspeak ;  Με αυτές τις διαπιστώσεις , δεν υπαινίσσομαι σε καμία περίπτωση κάποιαν θεωρία συνωμοσίας και ως εκ τούτου , αποθαρρύνω μετ΄επιτάσεως τους κάθε λογής συνομωσιολόγους, να αναπαράξουν  το άρθρο μου, ή μέρος του. Το ζητούμενο είναι να προβληματιστούμε στα γενικά και στα ειδικά:  
Μήπως  εν τέλει, τα κίνητρα για να κατακρεουργήσουμε τις λέξεις μας, είναι περισσότερο σαθρά απ΄ότι αγνά; Μήπως είναι μια ιδεολογική παρωπίδα; Μήπως το να φιμωθεί πάση θυσία ο ιδεολογικός μας αντίπαλος, όποιον εμείς δικαιολογημένα ή όχι νομίζουμε ως τέτοιον, είναι ένας εξαιρετικά ανυπόληπτος σκοπός,  για να ισχυριστεί κανείς ότι αγιάζει τα μέσα; Μήπως η αξίωση να στείλουμε λέξεις στο σφαγείο , είναι  καθαρά φασιστική, ανεξαρτήτως των προθέσεων του ιδεολογικού χώρου που την προασπίζει; Μήπως κάτι θα έπρεπε να μας λέει αυτό για το ποιόν τέτοιων ιδεολογικών χώρων; Ότι το άκρο είναι άκρο και ότι  κάθε μορφής ιδεολογία και πρακτική που είναι μη ανεκτική στον αντίλογο, είναι εξίσου σαθρή και επιζήμια με την αντίπαλη; Μήπως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις όπως έλεγε και ο Αλέιστερ;
Και επειδή, λέγοντας αυτά , αρκετοί γενίτσαροι ήδη έχετε βάλει τα δάχτυλα στα αυτιά και τραγουδάτε δυνατά την κουμπαγιά, θα σας το κάνω ακόμη πιο λιανό: Όπως ακριβώς το σφυρί και το δρεπάνι είναι αντικείμενα που τα χρησιμοποιείς είτε ως εργαλεία, είτε ως αντικείμενα θρησκευτικής/ιδεολογικής λατρείας ( ναι, για εσένα μιλάω) , είτε ως όπλα για να ανοίξεις το κεφάλι του διπλανού σου, έτσι ακριβώς και οι λέξεις είναι ένα εργαλείο επικοινωνίας, το πώς θα τις χρησιμοποιήσει ο κάθε ένας από εμάς , είναι στην διακριτική μας ευχέρεια, όχι στην δική σας, ούτε και σε κανενός άλλου, ιδίως όταν το πλαίσιο που είναι τοποθετημένες δεν είναι κακοπροαίρετο.
Η  Ελληνική Αριστερά, συμπεριφέρεται λες και  έχει το ιδεολογικό μονοπώλιο στην κοινωνική ευαισθησία , στα ανθρώπινα δικαιώματα και στον Ανθρωπισμό, ότι μπορεί να τα ορίζει και να τα επιβάλλει όπως εκείνη θέλει. Κατά την ίδια ακριβώς αναλογία που η ακροδεξιά , έχει το δικό της  μονοπώλιο στην αγάπη προς την Πατρίδα, ασκεί την πλέον εμετική  πατριδοκάπηλη ρητορεία για να δικαιολογήσει τα εγκλήματά της έναντι και των αλλόφυλων και των αλλόδοξων και όποιου γενικότερα αποκλίνει από το τρίπτυχο Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Και κατά την ίδια ακριβώς αναλογία που η εταίρα πατριδοκάπηλος, η εκκλησία, μονοπωλεί την αγάπη μας προς τον πλησίον . Και οι τρείς τους λένε, εάν δεν είσαι μαζί μας , είσαι εναντίον μας, αν δεν είσαι αριστερός, είσαι φασίστας, αν δεν είσαι φασίστας, είσαι ανθέλληνας, αν δεν είσαι χριστιανός , είσαι ο έξω από δω! Και αν δεν μιλάς με το αναμενόμενο λεξιλόγιο, είσαι οπωσδήποτε κάτι από όλα αυτά.  Και αναρωτιέμαι, ποιος θα μας σώσει από τους «σωτήρες» μας;
Προσωπικά, «δεν μ΄αρέσουν οι σωτήρες, δεν γουστάρω να σωθώ». Θέλω όμως να σωθούν οι λέξεις,  γιατί η γλώσσα μας, αυτή η  παλαιότατη, η πλουσιότατη και η πανέμορφη , είναι ο  ζωντανός καμβάς της ζωής μας  για τον κάθε έναν από εμάς εξατομικευμένα και για όλους εμάς μαζί , συλλογικά ως κοινωνία και ως πολιτισμό. Είναι το μέσον για να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και όχι σκλάβοι και είναι η μόνη πραγματική μας κληρονομιά. Της αρμόζει σεβασμός, ευαισθησία και γνώση και για καμία χωλή ιδεολογία, δεν αξίζει να την ρημάξουμε , όπως ρημάξαμε τα πάντα σε αυτόν τον τόπο.
Σας καληνυχτίζω με τις απόψεις του αξεπέραστου Τζωρτζ Κάρλιν για την πολιτική ορθότητα.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Τα άλση της Μνήμης

το άρθρο έχει δημοσιευθεί και στον Κλόουν
 
Το θέμα για το οποίο επέλεξα να μιλήσω σήμερα  είναι αδιαμφισβήτητα μακάβριο, πρόκειται για τις απάνθρωπες ταφικές πρακτικές που ακολουθούνται στην Ελλάδα. Εάν η διάθεσή σας δεν το αντέχει μην διαβάσετε παρακάτω, ωστόσο, όσο και αν υποκριθείτε πως δεν βλέπετε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, όσο και αν φτύσετε τον κόρφο σας και πείτε «μακριά από εμένα», πρόκειται για ένα ζήτημα τρομερά ακανθώδες και αναπόφευκτο, που μοιραία θα κάποτε  θα σας αγγίξει και ως έχουν σήμερα τα πράγματα στον τόπο μας δεν θα σας αγγίξει απλώς, αλλά θα σας ξεζουμίσει και κυρίως θα σας εξευτελίσει, πολλαπλασιάζοντας την οδύνη σας. Οπότε, τι λέτε, μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να θάβουμε  το πρόβλημα κάτω από το χαλί και να συζητήσουμε ανοιχτά για το χάλι που επικρατεί όταν θάβουμε τους πεθαμένους μας;  Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε προτάσεις και να διεκδικήσουμε  λύσεις;


Οι ταφικές πρακτικές και τα έθιμα, ανέκαθεν στην ανθρώπινη ιστορία και ιδίως εδώ στον τόπο μας, που κατοικήθηκε και ανέπτυξε πολιτισμούς νωρίτερα εν σχέσει προς την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν ήσαν κάτι στατικό. Άλλαζαν αναλόγως των συνθηκών, κλιματολογικών, περιβαλλοντικών, οικονομικών και ακολούθως ιδεολογικών. Εν γένει ωστόσο, πάντοτε εξυπηρετούσαν τις εξής ανάγκες :1. Να αντιμετωπιστεί με έναν υγειονομικά ασφαλή τρόπο η σωρός του νεκρού κάτι που αποτελεί την πρώτη, άμεση και επιτακτική ανάγκη για τους ζωντανούς.  2. Να τιμηθεί η μνήμη του. 3. Στην περίπτωση που υπάρχουν μεταθανάτιες δοξασίες , να προετοιμαστεί η είσοδός του νεκρού στο επέκεινα με διάφορες πρακτικές που από εποχή σε εποχή διαφέρουν αρκετά, θυσίες, αναθηματικές προσφορές και τελετές πάσης μορφής, από τους αρχαίους αθλητικούς αγώνες, μέχρι τα σύγχρονα μνημόσυνα. Κάθε πρακτική και φροντίδα ωστόσο, ανεξαρτήτως του πόσο διαφορετική μπορεί να είναι από εποχή σε εποχή και από πολιτισμό σε πολιτισμό, ανέκαθεν διέθετε τα εξής κοινά σημεία: να  απαλυνθεί ο πόνος των αγαπημένων του αποθανόντα, να καθησυχασθεί όσο είναι δυνατόν ο απόλυτα φυσικός και ανθρώπινος φόβος των ζώντων για τον θάνατο  και να εξασφαλιστεί η ανάμνηση του ανθρώπου που χάθηκε στην συλλογική μνήμη της κοινωνίας, στην οποία έζησε. Όλες αυτές οι πρακτικές επίσης, για τις ανθρωπιστικές επιστήμες και ιδίως για την αρχαιολογία και την ιστορία , αποτελούν ένα μέσον αξιολόγησης του πολιτισμικού, οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου της εκάστοτε κοινωνίας.
Και ας προσγειωθούμε  τώρα στην νεοελληνική πραγματικότητα. 
Τι από όλα αυτά τα παραπάνω και σε ποιόν βαθμό τα εξυπηρετούν οι ταφικές πρακτικές και η αντίστοιχη νομοθεσία στην ελλάδα; Στις ελληνικές μεγαλουπόλεις και ιδίως στην Αττική, θα μπορούσαμε με αρκετή εγκυρότητα να καταλήξουμε στην διαπίστωση, πως το σύστημα που ακολουθείται είναι απόλυτα βάρβαρο και λειτουργικά αποτυχημένο. 

Η βιομηχανία θανάτου στον τόπο μας, είναι αρκετά ανεπτυγμένη και αποτελεί εκκλησιαστικό μονοπώλιο. Και ως μονοπώλιο, η συντεχνία που την διαχειρίζεται, κάνει ότι είναι δυνατόν ούτως ώστε να μην αλλάξουν οι επικρατούσες συνθήκες και χαθούν οι διόλου ευκαταφρόνητες προσόδοι της. Είναι χαρακτηριστικό πως η εκκλησία κραδαίνοντας το λάβαρο μιας απαρχαιωμένης και απολιθωμένης παράδοσης, διεμβολίζε  κάθε προσπάθεια να θεσμοθετηθεί η  αποτέφρωση στην χώρα μας, ακόμη και στην περίπτωση των αλλοδόξων! Και παρότι από το 2006 μετά κόπων και βασάνων υπερψηφίστηκε ο νόμος που επιτρέπει την αποτέφρωση, οι –υποκινούμενες- αντιδράσεις από τις τοπικές κοινωνίες, μαζί με πλείστες αγκυλώσεις του νόμου αναφορικά σε χωροταξικά και υγειονομικά ζητήματα, τον έχουν καταστήσει μέχρι και σήμερα  ανεφάρμοστο .  

Το αποτέλεσμα είναι ότι, εάν έχεις την ατυχία να πεθάνεις στην Ελλάδα, δεν  διαθέτεις καν το ύστατο δικαίωμα να επιλέξεις την τύχη, που θέλεις να έχει η σωρός σου. Θα σαπίσεις στο χώμα , θες δεν θες, εκτός και αν διαθέτεις αρκετά χρήματα ώστε η σωρός σου να μεταφερθεί στην Βουλγαρία ή στην Ιταλία για αποτέφρωση. Αναρωτηθείτε ,  εάν αυτό δεν είναι κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έστω αυτού του ύστατου, τότε τι είναι;
Έστω όμως, ότι αυτός είναι ένας προβληματισμός καθαρά φιλοσοφικός και ας έρθουμε σε πιο πρακτικά ζητήματα, όπως το… εάν σαπίζεις.  Δύσκολα!  Ο ανθρώπινος οργανισμός λόγω της διατροφής μας, που πλέον είναι αρκετά πλούσια σε συντηρητικές ουσίες, είναι αρκετά ανθεκτικότερος στην αποσύνθεση με αποτέλεσμα να χρειάζεται περισσότερο χρόνο παραμονής στο έδαφος. Μόνο που στις μεγαλουπόλεις, όπως στην Αττική, τόσο ο χώρος όσο και ο χρόνος δεν επαρκούν. Τα κοιμητήρια είναι λιγοστά και τα εδάφη τους, το χώμα και οι μικροοργανισμοί τους, έχουν κορεστεί  από τις αλλεπάλληλες ταφές και εκταφές με αποτέλεσμα να μην αποσυνθέτουν, κοινώς: τα έχουμε παραταΐσει.

Ταφές και εκταφές είπες; Ακριβώς! Εφόσον πρέπει υποχρεωτικά να ενταφιαστείς, ο πληθυσμός αυξάνεται και συνακολούθως αυξάνονται και η δόμηση και οι νεκροί μας, τα κοιμητήρια που διαθέτουν οι δήμοι δεν επαρκούν με αποτέλεσμα να ακολουθείται μια απάνθρωπη και σκληρότατη πρακτική. Εάν ο αποθανών δεν είναι ένας ιδιαίτερα επιφανής πολίτης,  που συνήθως δεν είναι, ώστε να του δωριστεί ο τάφος ή  εάν δεν διαθέτει ιδιόκτητο τάφο, που συνήθως δεν διαθέτει και άλλωστε δεν υπάρχουν πλέον τάφοι για να αγοράσει κανείς στην Αττική (σημειωτέον ότι η αγοραστική αξία ενός τάφου λόγω της ανύπαρκτης προσφοράς και της τεράστιας ζήτησης, υπερβαίνει την αξία διαμερίσματος) και τέλος, εάν δεν είναι ανήλικος, ώστε να λάβει παράταση εκταφής για μία εικοσαετία, η μοίρα όλων των υπολοίπων κοινών θνητών που πεθαίνουν στην Πρωτεύουσα, έχει ως εξής:
Μετά την παρέλευση της τριετίας από τον ενταφιασμό, δίνεται μια παράταση έως και για 3 τρίμηνα, την οποία χρυσοπληρώνεις (π.χ στον Δήμο Αμαρουσίου είναι 180 ευρώ για το πρώτο τρίμηνο και άλλα  240 ευρώ για κάθε μήνα για τα επόμενα 2 τρίμηνα!), για να παραμείνει ο νεκρός στο χώμα. Όταν εξαντληθεί και αυτό το διάστημα, η εκταφή είναι υποχρεωτική  και εάν η σορός δεν έχει λιώσει, που συχνά δεν έχει, πετάγεται στον ασβέστη και από εκεί διαμελίζεται και πετάγεται στο χωνευτήρι. Αν παρ’ όλα προτίθεσαι να διαθέσεις επιπλέον χρήματα από το υστέρημά σου (περίπου 50 ευρώ ετησίως),  τοποθετούν  τα οστά στο οστεοφυλάκιο  για … να τα λιβανίζουν.  Άπαξ  όμως και σταματήσεις να πληρώνεις, πετάγονται και αυτά στο χωνευτήρι. Και επειδή μοιραία κάποτε οι πληρωμές θα σταματήσουν, η κατάληξη όλων μας είναι στο χωνευτήρι, ένα πηγάδι δηλαδή, όπου πετάνε τα οστά.
Να συζητήσουμε για την φρίκη και τον πόνο των αγαπημένων, που πρέπει να παρίστανται στην  διαδικασία της εκταφής και στα παρεπόμενα; Καλύτερα όχι. Για την πλήρη εμπορευματοποίηση του θανάτου, ίσως; Για την ασέβεια προς την μνήμη των συνανθρώπων μας που έφυγαν; Για το πόσο αμφίβολη υγειονομικά είναι αυτή η πρακτική; Νομίζω ότι τα συμπεράσματα είναι ευνόητα.Πρόκειται για θεσμοθετημένη σύληση νεκρών, σκύλευση, εξευτελισμό και φρίκη, που δεν εφήρμοζαν ούτε και οι πιο πρωτόγονες κοινωνίες.
Και προς τι γίνονται όλα αυτά; Μα για το χρήμα φυσικά! Η βιομηχανία θανάτου στην Ελλάδα εκμεταλλεύεται την θεσμική της εξουσία,  τον πόνο των ανθρώπων και ορισμένες αμφίβολες έως παράλογες μεταφυσικές ανησυχίες για να κερδίζει ανυπολόγιστα ποσά. Και το αξιοκατάκριτο δεν είναι ότι κερδίζει, αλλά το ότι μας εξοντώνει οικονομικά και ψυχολογικά χρησιμοποιώντας πρακτικές απίστευτης βαρβαρότητας που δεν τιμούν καμία πολιτισμένη κοινωνία, δεδομένου ότι ο στοιχειώδης σεβασμός που οφείλει να δίνει η κοινωνία στους τεθνεώτες της, εξατμίζεται μόλις στερέψει η κάνουλα των πληρωμών!

Και αφού αναφέρθηκα στα παρεπόμενα, ας μιλήσουμε και για ό,τι προηγείται της αναγκαστικής μετοίκησης στα απαράμιλλα μνημεία κακογουστιάς και απανθρωπιάς, που αποτελούν τα σύγχρονα ελληνικά νεκροταφεία, ξέρετε αυτά, όπου οι τάφοι είναι ο ένας πάνω στον άλλον, χωρίς στοιχειώδη χωροθέτηση , με ελλειπή καθαριότητα,  με τα πλαστικά λουλούδια, τα θυμιατά, τις κανδήλες και τα κιτς μάρμαρα.
Οι φθηνότερες κηδείες ξεκινούν από τα 1000 περίπου ευρώ και μπορούν να καταλήξουν σε πολλές χιλιάδες. Τα ασφαλιστικά ταμεία, δίνουν μετά από αρκετούς μήνες και γραφειοκρατικό αγώνα ένα επίδομα κηδείας, το οποίο για τα φτωχά ταμεία αντιστοιχεί μεσοσταθμιστικά σε 600 περίπου ευρώ, για όσους είχαν την τύχη να διαθέτουν ασφάλιση όσο ήσαν ζωντανοί. Το πώς βεβαίως θα βρεθούν τα χρήματα για να καλυφθεί άμεσα το σύνολο του κόστους της κηδείας, το ποιος δηλαδή θα πληρώσει –κυριολεκτικά- το μάρμαρο, είναι ένα ζήτημα για το οποίο οι συγγενείς, εάν υπάρχουν, θα πρέπει να κόψουν τον λαιμό τους.  Εάν πάλι ο αποθανών ήταν άπορος, ο δήμος οφείλει να αναλάβει τα έξοδα ταφής, ωστόσο, για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται ένας γολγοθάς γραφειοκρατίας, μιας και λόγω της στενοχωρίας και της οικονομικής στενότητας, οι δήμοι είναι εντελώς απρόθυμοι στο να αναλάβουν αυτήν την υποχρέωση, ασχέτως και αν επί τόσα χρόνια ο θανών τους πλήρωνε με την σέσουλα τα δημοτικά τέλη.

Έχω υπάρξει προσωπικά μάρτυρας σε κηδεία άπορης, όπου οι ιερείς έβαλαν την κασέτα στο fast forward και  ξεπέταξαν την εξόδιο ακολουθία σε λιγότερο από 10 λεπτά, παρότι η εν λόγω γριούλα ήταν μια πιστή χριστιανή που διακονούσε στον ναό σχεδόν μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής της. Έχω ατυχώς υπάρξει και μάρτυρας σε κηδεία, όπου η οικογένεια,  ζήτησε εναλλακτικά για όποιον το επιθυμούσε αντί στεφάνων και δωρεών προς το «φιλόπτωχο» της εκκλησίας,  να κάνει δωρεά υπέρ της Φλόγας, που είναι ένας σύλλογος για καρκινοπαθή παιδιά. Ο Παπάς μόλις είδε ότι θα έχανε έσοδα, εξύβρισε τους συγγενείς (με την σωρό του ανθρώπου τους εντός της εκκλησίας), απείλησε ότι δεν θα κάνει την ακολουθία παρότι υποχρεούτο και έβγαλε την εκπρόσωπο του συλλόγου της Φλόγας που μάζευε τις δωρεές έξω από τον ναό! Στο τέλος δε της ακολουθίας, διάβασε επιδεικτικά τα ονόματα των δωρητών υπερ του «φιλοπτώχου», παρ΄ότι δεν του ζητήθηκε κάτι τέτοιο (διότι το να φωνάζεις από το μικρόφωνο τα ονόματα όσων έδωσαν,  είναι ένας κατάφορος εκβιασμός για όσους δεν έδωσαν) και εξυπακούεται πως «παρέλειψε» να αναφέρει τους δωρητές υπέρ της Φλόγας. Και αναρωτιέμαι, αυτό είναι στάση ποιμένος ή πορνοβοσκού, κοινώς νταβατζή; Όχι μόνον εξατομικευμένα για τον συγκεκριμένο παπά, διότι εάν ο εν λόγω έδειξε το χειρότερό του πρόσωπο, φαντάζομαι πως θα υπάρχουν άλλοι που έχουν δείξει ένα καλύτερο, αλλά για το  σύστημα καθ΄αυτό ως έχει. Όλη αυτή η εκβιαστική εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου από την εκκλησία είναι ένα σκαιότατο νταβατζιλίκι ή όχι;  Τα καλά και συμφέροντα…  
Φαντάζομαι, πως  υπάρχουν αναρίθμητες ανάλογες ιστορίες να ειπωθούν και όσο αυτός ο παραλογισμός θα συνεχίζεται, δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν. Το ουσιώδες είναι, εδώ και τώρα να υπάρξουν πιέσεις, ούτως ώστε το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί τόσο νομοθετικά όσο και ουσιαστικά και αυτού του είδους οι πρακτικές από την σκληρή πραγματικότητα που είναι σήμερα να μπούνε στο χρονοντούλαπο με τις ντροπιαστικές και επώδυνες επιλογές του παρελθόντος της ελληνικής κοινωνίας, που δεν θα ξαναχρειαστεί πια κανείς στο μέλλον να αντιμετωπίσει.
Η κατακλείδα είναι πως η αποτέφρωση θα έπρεπε να είναι μια αυτονόητη επιλογή. Πέραν του ότι  θα έλυνε αυτομάτως πολλά από τα σημερινά αδιέξοδα και θα επέτρεπε  στους ζώντες  να αντιμετωπίσουν αυτήν την αναπόφευκτη και φυσική κατάληξη με έναν τρόπο ανθρωπινότερο και πολιτισμένο, θα έδινε και περιθώρια να τιμηθούν ουσιαστικά οι αποβιώσαντες. Επίσης, η αποτέφρωση στον τόπο μας δεν είναι εθιμικά ξένη, αφού σε αρκετές περιόδους της προϊστορίας και της ιστορίας του εφηρμόζετο ως πρακτική, η πλειονότητα παραδείγματος χάριν των ομηρικών ηρώων, όπως καταμαρτυρούν η Οδύσσεια και η Ιλιάδα αποτεφρώθηκε.
Και σήμερα η επιστήμη μας δίνει πολλές περισσότερες επιλογές, από το να σκορπίσεις την τέφρα στη θάλασσα ή να την έχεις σε ένα βάζο στο σαλόνι σου.
Φερ’ ειπείν, υπάρχουν ήδη 2 εταιρείες στο εξωτερικό που με μόλις 220 δολάρια, τοποθετούν την τέφρα των νεκρών σε μια ειδική συσκευασία, με σπόρο από δέντρο που επιλέγεις ο ίδιος. Ο σπόρος απορροφά τα συστατικά της τέφρας και γίνεται δέντρο! Σκεφθείτε τον συμβολισμό, από τον θάνατο σου να προσφέρεις ζωή και να επιστρέφεις έναν πνεύμονα στο περιβάλλον, ένα ζωντανό μνημείο!  Θα μπορούσαμε έτσι, με μία συντονισμένη και οργανωμένη κίνηση εκ μέρους της πολιτείας, να αναδασώσουμε σταδιακά όλα τα βουνά της Αττικής, που τα έχουμε μετατρέψει σε κρανίου τόπο δίχως ένα πράσινο φύλο. Με μια πέτρα στην βάση του δέντρου με  χαραγμένες δύο λέξεις για τον άνθρωπο που έδωσε ζωή στο δέντρο, απλά, φυσικά και όμορφα, χωρίς κανδήλες, θυμιατά και πλαστικά λουλούδια.
Δεν θα ήταν αυτό ένα παράδειγμα υψηλού πολιτισμού για την κοινωνία μας; Δεν θα ήταν μια πρακτική πιο ανθρώπινη, πιο αξιοπρεπής, πιο ανέξοδη, ασύγκριτα πιο λειτουργική και ανταποδοτική προς το φυσικό περιβάλλον, συμβολικά και αισθητικά ανώτερη και ενδεχομένως λιγότερο επώδυνη για τους ζωντανούς; Γιατί να μην έχουμε αυτήν την επιλογή, να γίνουμε δέντρα ή να μας πάρει απλώς ο άνεμος και η θάλασσα; Αξίζει τέτοια εκμετάλλευση, απανθρωπιά και εξευτελισμός  για να μην μείνει άνεργος ο συρφετός των ορνέων, των παπάδων, των μαρμαράδων και των λουλουδάδων; Προσωπικά δεν το νομίζω. Εσείς; 

Ιστορική παρουσίαση  της οδύσσειας για την καθιέρωση της αποτέφρωσης στην Ελλάδα , καθώς και αντίκρουση των πολέμιών δογματικών θέσεων της ορθόδοξης εκκλησίας, μπορείτε να διαβάσετε εδώ .

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Κατόπιν εορτής ! Η επόμενη μέρα του Athens Pride ...



Πόσο είχε λείψει μια πραγματική γιορτή σ' αυτήν την καταθλιπτική, νευρωσική και πληγωμένη πόλη!
10.000 άνθρωποι, φορώντας το χαμόγελό τους, πήραν τα παιδιά και τα σκυλιά τους, τους αγαπημένους τους, τα ποδήλατα, τα τύμπανα και τις σημαίες τους και βγήκαν στην καλοκαιρινή βροχούλα να τραγουδήσουν και να χορέψουν!

Ο γλυκύτατος και ακούραστος Άρης, συνεχώς πλάι στην σημαία!
 Ειρηνικά, με απύθμενο κέφι , με ζωντάνια, με πάρα πολλή αξιοπρέπεια, αυτή που πηγάζει από μέσα σου, όταν δεν μάχεσαι για να διατηρήσεις προνόμια. Για ποια προνόμια να μιλήσεις άλλωστε, όταν στερείσαι θεμελιωδών δικαιωμάτων; Εκτός και αν θεωρούμε «προνόμιο» το ότι τους «ανεχόμαστε» και δεν τους κυνηγάμε με τσουγκράνες ή δεν τους καίμε σαν λαμπάδες. Όχι, μιλάω για εκείνη την αξιοπρέπεια, που σε κάνει να πιάσεις το χέρι του διπλανού σου και να βγεις έξω μόνο και μόνο για να πεις : Υπάρχω!




Αυτό είναι το «έκτροπο» που σας σοκάρει;
Ναι, δεν ήταν πορεία, δεν ακουστήκαν επιθετικά, κλισεδιάρικά, εμετικά πλέον από την υπερβολική χρήση συνθήματα, τύπου «λαέ μην σκύβεις το κεφάλι», δεν υπήρχαν καν συνθήματα! Δεν έσπασαν πεζοδρόμια, δεν καήκαν κάδοι, δεν έπεσαν δακρυγόνα , ούτε ξύλο με τα ματ, δεν υπήρχαν αγριεμένα, παραμορφωμένα από την οργή πρόσωπα, ουρλιαχτά, σφιγμένες γροθιές, δεν υπήρχε τίποτα από όλη αυτήν την βία, την ασχήμια και τον παραλογισμό που έχει πλέον συνηθίσει στην καθημερινότητά του ο αθηναίος..

Υπήρχαν απλώς άνθρωποι, ζευγάρια, τα πιο πολλά νεαρά, αλλά και κάποια ηλικιωμένα, άλλα γκέι και άλλα στρέιτ, τα πρώτα ήταν από τις λίγες φορές που απολάμβαναν ένα δικαίωμα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για όλους, να περπατάς στον δρόμο κρατώντας το χέρι του ανθρώπου που αγαπάς, ίσως να του δώσεις και ένα φιλί..

Ανάμεσά τους και μια χούφτα τρανς, λαμπερές, γελαστές, αγέρωχες! Πόσο πολύτιμο θα πρέπει να ήταν αυτό το συναίσθημα , να περπατήσεις μια φορά τον χρόνο έστω, στην Σταδίου και την Πανεπιστημίου κρατώντας το χέρι της φίλης σου (πόσες φορές άραγε θα έχουν κρατηθεί έτσι μέσα στα κρατητήρια;) , χωρίς φόβο, χωρίς γιουχαΐσματα, χωρίς φόβο ..

Πολλοί οι επικριτές του: «καρναβάλι», «οι κομπλεξικές δηλώνουν περήφανες...για τον εαυτό τους», «εδώ ο κόσμος χάνεται και οι ανώμαλες χτενίζονται», «Έχουμε γκέι παρέιντ καθημερινά στα κανάλια, πρέπει να παρελαύνουν και στους δρόμους;» και χίλια δύο ακόμη, πολύ χειρότερα..

Και όμως, δεν είναι έτσι. Είναι ένα φεστιβάλ υπερηφάνειας, για το 10% των συμπολιτών μας , ήτοι 1.100.000 Έλληνες και άλλα 700 εκατομμύρια στον πλανήτη, που ζούνε θεσμικά ΑΟΡΑΤΟΙ, που δεν απολαμβάνουν τα πυρηνικά, τα άκρως στοιχειώδη δικαιώματα που εκφράζονται σε μία και μόνη λέξη, που είτε σας αρέσει είτε όχι , είναι και το θεμέλιο της Δημοκρατίας: ΙΣΟΝΟΜΙΑ. 

 
Πως μπορεί να εμπεδωθεί η Δημοκρατία, αν τα δικαιώματα ισχύουν μόνο για όσους μας αρέσουν, για όσους εμείς μέσα από την προκατάληψη και την άγνοιά μας εγκρίνουμε και σε όλους τους άλλους τους λέμε: «σόρρυ χάσατε, αλλά παρεμπιπτόντως , πληρώστε μας τους φόρους σας, υπηρετείστε στον στρατό , εκπληρώστε κάθε υποχρέωση που πηγάζει από την ιδιότητά σας ως πολίτες φορολογούμενοι , ασχέτως και αν η πολιτεία δεν σας εγγυάται και δεν σας αναγνωρίζει το δικαίωμα στην τιμή, την αξιοπρέπεια, την κληρονομιά και την οικογένειά, ό,τι δηλαδή πιο στοιχειώδες , που το εγγυάται ακόμη και στο τελευταίο απόβρασμα της κοινωνίας, αρκεί να δηλώνει στρέιτ »;

Όταν θεσμικά δημιουργείς πολίτες Ά και Β΄ κατηγορίας, με τους δεύτερους να τους αγνοείς επιδεικτικά δεν μπορείς να λέγεσαι δημοκρατία, αλλά δικτατορία της πλειονότητας, δεν έχεις δημοκρατικό Σύνταγμα , αλλά κουρελόχαρτο, δεν έχεις κράτος δικαίου, αλλά ένα κράτος κατάφωρης και εντελώς παράλογης αδικίας.

«Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από το να ασχολούμαστε μαζί τους» είναι η γνωστή καραμέλα που πιπιλάνε δυστυχώς πολλοί : Όχι αγαπητοί μου, λυπάμαι αλλά όχι, όντως έχουμε πολύ σοβαρά προβλήματα, πεθαίνουν παιδάκια στην Αφρική, μειώνονται συντάξεις, υπάρχει ανεργία, ο καθένας παρκάρει όπου γουστάρει ( χρησιμοποιώ αυτολεξεί εκφράσεις ανθρώπων που χρησιμοποιούν το εν λόγω επιχείρημα). Όμως, με ποιο ακριβώς κριτήριο θεωρείτε ήσσονος σημασίας πρόβλημα εν σχέσει προς τα παραπάνω και τα όποια άλλα, το να μην υπάγεται ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό των συμπολιτών μας στο ίδιο συνταγματικό και νομοθετικό πλαίσιο που υπάγεστε εσείς; 

Υπάρχει πιο θεμελιώδες πρόβλημα από την εφαρμογή της ισονομίας και της ισοπολιτείας σε μία δημοκρατική χώρα; Και αν ναι, με τι κριτήριο το ορίζετε, έχετε κάποιου είδους «σημαντικόμετρο»; Το multitasking στην διαχείριση προβλημάτων δεν παίζει; Μήπως να ξαναεφεύρουμε και τον τροχό;

 Δεν είναι άκρως υποκριτικό και ρατσιστικό να πεις σε δύο ομόφυλους συντρόφους , που ο ένας τους πεθαίνει στο νοσοκομείο και ο άλλος δεν έχει καν το δικαίωμα να τον επισκεφθεί , διότι δεν υπάρχει κανένα νομοθετικό πλαίσιο που να αναγνωρίζει την μεταξύ τους σχέση: σόρρυ παιδιά, αλλά το πρόβλημά σας δεν είναι και τόσο σημαντικό, εδώ πεθαίνουν παιδάκια στην Αφρική και μου έκοψαν την σύνταξη και υπάρχουν οδηγοί που παρκάρουν πάνω στις ράμπες, είναι δυνατόν να σας επιτρέψουμε να ζήσετε όπως θέλετε; Θα δικαιωθείτε την δευτέρα παρουσία, ή στην επόμενη μετενσάρκωσή σας. Ασχέτως και αν πιθανότατα ούτε δευτέρα παρουσία υπάρχει, ούτε μετενσάρκωση και αυτό που αναλογεί στον κάθε ένα και στην κάθε μία από εμάς ανεξαιρέτως είναι η μια, μοναδική, μικρή και άκρως πολύτιμη ζωή πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και κάτω από τον ίδιο ήλιο..

Για όλους τους επικριτές του Πράιντ , που θεωρούν ότι η Λοατ κοινότητα θα έπρεπε να διεκδικεί τα δικαιώματά της με σοβαρότερο τρόπο, ενημερώνω πως τα θέτει εδώ και δεκαετίες με όλη την δέουσα τυπολατρία και σοβαρότητα , έχει συλλόγους και σωματεία, στέλνει επιστολές προς τους υπουργούς , προσφεύγει στα κοινοτικά δικαστήρια, ενίοτε γίνονται και επερωτήσεις στην Βουλή . Όπως όμως είναι φυσικό σε αυτήν την χώρα αυτές οι «σοβαρές» ενέργειες και πρωτοβουλίες, δεν προβάλλονται , τις περισσότερες φορές δεν δημοσιοποιούνται καν, πράγμα που καθιστά το Πράιντ , πολλαπλώς σημαντικό, διότι είναι ο μοναδικός άμεσος τρόπος να δηλώσεις την παρουσία σου και βρε αδελφέ, για μια έστω μέρα, να νιώσεις ισότιμος!

Το Πράιντ δεν εστιάζει στην πρόκληση και το κιτς , όπως πολλοί του καταλογίζουν. Αυτό είναι μια ήσσων παράμετρος στην οποία εστιάζουν οι φωτορεπόρτερς που απομονώνουν εικόνες για να δείξουν δήθεν έκτροπα και να πουλήσουν, κατά τον ίδιον τρόπο που παρουσιάζουν ξεφωνημένες στα κανάλια και όχι τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, τον γείτονα και τον συγγενή μας .


Μα τώρα σοβαρά, εφόσον μιλάμε για ένα ποσοστό που κατά προσέγγιση είναι ο ένας στους δέκα ανθρώπους που ο κάθε ένας από εμάς νομοτελειακά γνωρίζει, πως γίνεται , η εικόνα που έχει ο μέσος νους για τους γκέι , να είναι το στερεότυπο/ καρικατούρα του Φίφη, της Φτερούς και στην καλύτερη περίπτωση της ανδροπρεπέστατης Σωτηρίας Μπέλλου; Για σκεφθείτε το λίγο ...

Πρόσφατα, ένας κατά τα άλλα «έγκριτος» δημοσιογράφος, ήθελε να κάνει ρεπορταζ για τους γκέι και πήρε συνέντευξη από δύο νεαρά, όμορφα , καλλιεργημένα, ευτυχισμένα ζευγάρια. Τελικά, το ρεπορτάζ κόπηκε διότι κατά την εκτίμηση της παραγωγής παρά ήταν χαρούμενοι και υγιείς άνθρωποι για να τους προβάλλει! Ήθελαν μιζέρια, δυστυχία, αθλιότητα, ε.. και λίγο κιτς και ξεφώνημα για να συγκινηθούν οι τηλεθεατές..

Οι καρικατούρες προβάλλονται και η σοβαρότητα φιμώνεται συστηματικά. Το ΕΣΡ , δεν χάνει την ευκαιρία να δείξει την ομοφοβία του, παρακάτω βλέπετε το σποτάκι του Αthens Pride, που το «έκοψε» με το αιτιολογικό πως δεν εμπίπτει στην κατηγορία των σποτ με κοινωνικό μήνυμα , ούτως ώστε να προβληθεί δωρεάν στην τηλεόραση..



Αλλά έστω, ότι όντως το Athens Pride είναι μια κιτς πορεία, έστω ότι το «αμάρτημά» του είναι καθαρά αισθητικό , με τόσο κιτς που τρώτε καθημερινά σε αυτήν την χώρα, στις τηλεοράσεις, τον Τύπο, την ένδυση , την αρχιτεκτονική , τα μπουζούκια και τα γαρύφαλλα, το συγκεκριμένο σας ενόχλησε; Μήπως ξαναγίνεστε λίγο φαρισαίοι;

Σε μια πόλη που η οργή ξεχειλίζει , οι ακρότητες περισσεύουν, ο παραλογισμός κυβερνά και ο πολιτισμός υποχωρεί πανταχόθεν , παραχωρώντας την θέση του στην βαρβαρότητα και την ασχήμια, το Athens Pride, με την αβίαστη χαρά και την πολυχρωμία του, είναι μια σταγόνα πολιτισμού , ανθρωπιάς και χαράς που τόσο πολύ εμείς οι αθηναίοι την έχουμε στερηθεί.

Όλο αυτό το υπερήφανο και χαρούμενο πλήθος, βγαίνει μια φορά τον χρόνο για να φωνάξει ΥΠΑΡΧΩ και είμαι ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ που ΧΑΙΡΟΜΑΙ την ζωή , όσο και αν με αγνοείτε , με χλευάζετε, με θεωρείτε κατώτερό σας. Υπάρχω και θα υπάρχω γιατί , όσο και αν δεν σας αρέσει , είμαι κομμάτι του ίδιου φυσικού νόμου που είστε και εσείς και λέγεται Εξέλιξη.

Αγαπάω όπως εσείς, πονάω όπως εσείς, επενδύω στον αγαπημένο/ αγαπημένη μου όπως εσείς και φτιάχνω οικογένειες ακριβώς όπως εσείς. Το ότι οι δικές σας οικογένειες σας δίνουν κοινωνικό κύρος, ενώ η δική μου θεωρείται στην χειρότερη περίπτωση βδέλυγμα και στην καλύτερη νομικώς ανύπαρκτη, είναι αποτέλεσμα του δικού σας ανώμαλου τρόπου σκέψης, όχι του δικού μου. Η διαφορά μας δεν είναι φυσική, είναι καθαρά επίπλαστη και υποκριτική, γιατί αν και είμαστε όλοι homo sapiens sapiens , έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε την διαφορετικότητα, αυτήν την διαφορετικότητα που η ιατρική, η ψυχιατρική και η βιολογία, εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια την έχει χαρακτηρίσει ως ένα υγιέστατο και φυσικότατο σεξουαλικό προσανατολισμό.

Έχουμε ΟΛΟΙ δικαίωμα να ζούμε ισόνομα και ισότιμα κάτω από τον ίδιο ήλιο και μέχρι να το χωνέψετε , μια φορά τον χρόνο αυτή την πόλη θα την κάνουμε δική μας, με τραγούδια, γέλια, χορούς, άρματα, φιλιά , αγκαλιές , χαρά , εκπροσώπους ξένων πρεσβειών (μιας και η δική μας χώρα ποιεί την νήσσαν) , ε,  και με ολίγα φτερά και πίπουλα !

Τις υπόλοιπες 364 μέρες , μπορείτε να συνεχίσετε να παραχωρείτε την πόλη μας στους γνωστούς μπαχαλάκηδες για να την σπάνε, αφού αυτοί μυρίζουν τεστοστερόνη και σας σοκάρουν λιγότερο...

Κατά τον  ίδιον παραλογισμό,  θα έπρεπε να μαζευτούν υπογραφές για να μην γίνει η περιφορά του Επιταφίου στην Θεσσαλονίκη, διότι υπάρχουν αλλόθρησκοι και άθεοι που ενοχλούνται. Το άλλο Σάββατο η Συμπρωτεύουσα γιορτάζει για δεύτερη φορά  την δική της ημέρα Υπερηφάνειας και την στηρίζουμε ολόψυχα ! ! Άνθιμε πες αλεύρι ... :-)




Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Λαλούν τα αηδόνια...



Η εβδομαδιαία επίσκεψη στους παππούδες μου περιλαμβάνει πάντοτε  αναμεμειγμένα  ευτράπελα και συγκινητικά και σκέφθηκα ότι μιας και  έχω φρέσκιες τις χθεσινές μνήμες, θα ήταν όμορφο να τις καταγράψω.

φωτογραφία ειλημμένη από
τον χρήστη

parafernalia

Χθες λοιπόν το απόγευμα,  η συζήτηση ξεκίνησε με το να προσπαθώ να εξηγήσω της γιαγιάς  πως να φτιάχνει φραπέ του παππού. Αφού της επανέλαβα  περί τις 20 φορές τις οδηγίες και γελούσε μόνη της που μπέρδευε την σειρά, πήρε χαρτί και στυλό , έγραψε λεπτομερέστατα : 2 κοφτές καφέ, 2μισι ζάχαρη , 1 δάχτυλο νερό, χτυπάω με το μηχανάκι καλά και στον πάτο και στα τοιχώματα του ποτηριού, να κάνει ντιν ντιν για να διαλυθεί η ζάχαρη, παγάκια , γάλα μέχρι τα 3/4 του ποτηριού , το υπόλοιπο νερό , καλαμάκι.

- Γιατί τόσο πολύ γάλα παιδί μου;
- Γιατί άρεσε του παππού αφ΄ενός και αφ΄ετέρου για να του είναι ελαφρύ στο στομάχι και πιο θρεπτικό.
- Ναι , σωστά, πάω να το κολλήσω στο ψυγείο...

Στον παππού , την περασμένη φορά του έδειχνα πως τους βιντεοσκοπούσα με το κινητό και είχε εντυπωσιαστεί πολύ, παρότι τον έχω βιντεοσκοπήσει αμέτρητες φορές. Χθες για αλλαγή του έβαλα κάποια αγαπημένα του τραγούδια  να παίξουν  στο κινητό από το youtube. Λαλούν τα αηδόνια και πλαντάζω …  Είχε δεκαετίες να το ακούσει και χαμογελούσε νοσταλγικά.

Προσπαθούσε να καταλάβει που αποθηκεύονται αυτά τα τραγούδια και πως παίζουν και του εξηγούσα με τον πιο απλό τρόπο την διαφορά ανάμεσα στο αναλογικό και στο ψηφιακό αρχείο και τι είναι το ίντερνετ.

- Παππού, οι δίσκοι που έχεις για το πικάπ σου είναι αναλογικά αρχεία, έχουν γραμμές, που τις διαβάζει μια βελόνα και τις αναπαράγει. Οι κασέτες σου έχουν μαγνήτες, οι φωτογραφίες σου είναι χαρτί με αποτυπώσεις φωτός σκιάς που αποδίδουν μια οπτική απεικόνιση . Σωστά;
- ( Το σκέπτεται λίγο..) Ναι, ακριβώς! 
-Ωραία, τα ψηφιακά αρχεία έχουν τελείως άλλη λογική, είναι όλα και όλα 2 ψηφία, το 0 και το 1 και ανάλογα με τους  άπειρους τρόπους που συνδυάζονται , οι συσκευές που έχεις σήμερα, τηλεόραση, ασύρματο τηλέφωνο, κινητό, dvd player (που δεν χρησιμοποιείς) κλπ τα αποκωδικοποιούν σε εικόνα και ήχο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ο όγκος τους να είναι απειροελάχιστος. Παλιά ήθελες έναν τοοόσο μεγάλο 33άρη δίσκο βινυλίου για να έχεις  περίπου 15 μουσικά κομμάτια, 7 με 8 σε κάθε πλευρά,  τώρα σε αυτήν εδώ την τόση δα καρτούλα μνήμης, χωράνε ψηφιοποιημένα όλοι σου οι δίσκοι, τα βιβλία και οι 2000 φωτογραφίες σου... Ο παππούς  κοιτούσε σοκαρισμένος μια εμένα, μία την micro sd, καλά καλά δεν την έβλεπε…

- Και πως τα ψηφιοποιείτε ;
- Τις παλιές φωτογραφίες τις σκανάρουμε, θέλω να φέρω κάποια στιγμή εδώ το σκάνερ, είναι ένα ειδικό μηχάνημα  και το λαπ μου ( βλέμμα καθαρής απορίας για τα κινέζικα που τους έλεγα, αλλά δεν ρώτησαν περαιτέρω ευτυχώς).  Θα μου πάρει μερικές μέρες , αλλά κατόπιν θα σας τις περάσω σε μια ψηφιακή κορνίζα , φθηνή είναι και μοιάζει με αυτές που ήδη έχετε, μόνο που το  τζάμι της  μπροστά είναι σαν τηλεόραση  και θα   βλέπετε τις φωτογραφίες σας να εναλλάσσονται , ή μπορώ να το κάνω και με την τηλεόρασή σας, όταν η γιαγιά δεν βλέπει τα σήριαλ, της κάνω δήθεν ειρωνικά. Γελάει ο παππούς.

- Αχ τι ωραία!! Ναι μας το φτιάξεις! Και τους δίσκους πως τους «σκανάρεις» ; Ρωτάει η γιαγιά που έχει μια έφεση στο να ξεσηκώνει «εκφράσεις της νεολαίας» ( Γιάννη πάω να την κάνω τώρα , λέει του παππού μου όταν πάει για ψώνια..)
- Υπάρχουν ειδικά πικ απ, που βάζεις τον δίσκο από την μια και τον μετατρέπει σε cd από την άλλη…   
- Αααα! Μου λέει χαρούμενη που το κατάλαβε! Μπορείς να «σκανάρεις» και τους δίσκους μας;
- Όχι τους έχουν σκανάρει ήδη , δεν χρειάζεται, φτιάξε μου μια λίστα και θα σου γράψω τα τραγούδια που θες να τα παίζεις στο cd player.
- Τα cd  έχουν δύο πλευρές , όπως οι κασέτες ;
- Μια, στο έχω δείξει 1000 φορές, αν δεν το εμπεδώσεις, δεν σου γράφω τίποτα! Γελάει..
- Κάποτε την στενογραφία μου την ζήλευαν όλοι, τώρα με αυτά τα μόνιτορ που έχετε, δεν βγάζω άκρη…
- Ναι, κάποτε ήσουνα πουλί και σ΄αγαπούσανε πολλοί , την κοροϊδεύουμε με τον παππού.
-  Να μου κάνετε την χάρη, ορίστε μας!  Λέει δήθεν αυστηρά και γελάει ..

Καθημερινώς τους λέω, ψηφιοποιούνται εκατοντάδες χιλιάδες τραγούδια, βιβλία, φωτογραφίες, έργα τέχνης και μειώνονται σε όγκο όλο και περισσότερο τα μέσα που τα αποθηκεύουμε. Όταν θα ψηφιοποιηθεί και το τελευταίο βιβλίο στις βιβλιοθήκες της ανθρωπότητας, το κάθε σκοροφαγωμένο παλίμψηστο σε μοναστήρι, ο τελευταίος πίνακας,  εργόχειρο, ανασκαφή, τραγούδι, ποίημα, παρτιτούρα κλπ πράγμα που  λογικά θα πάρει λίγα χρόνια ακόμη, θα μπορεί πια ο κάθε άνθρωπος να διαθέτει όλη την ανθρώπινη γνώση, όλη την επιστήμη και την τέχνη σε μια αποθήκη που δεν θα είναι μεγαλύτερη από ένα κουτί τσιγάρα. Με κοιτάνε άναυδοι, εντυπωσιασμένοι, τρομαγμένοι…
      
-    - Ποιο τραγούδι θες να σου βάλω γιαγιά;
-        -   Ε ποιο άλλο; Το αλήτη με είπες μια βραδιά.
-          -Κοίτα παππού, γράφω στην αναζήτηση μόνο την λέξη αλήτης και μου δίνει ό,τι αποτέλεσμα υπάρχει: εγώ δεν ήμουνα αλήτης… αλήτη Καραμανλή (γελάνε) … αλήτη με είπες μια βραδιά, ορίστε!   

 Αντιλαμβάνεστε τα ασύλληπτα  μεγέθη των αλλαγών που έχει επιφέρει το διαδίκτυο στην ζωή μας; Αλλαγές, οι οποίες λόγω του εύρους, της ταχύτητας και της καταλυτικότητάς τους θα αργήσουν να αποτιμηθούν επαρκώς.  Αναλογιστείτε μόνο  αυτά τα λίγα : Τον 15ο αιώνα, ο άνθρωπος ανακαλύπτει την τυπογραφία, είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, μία μία οι ψηφίδες για την σελιδοποίηση, χειροκίνητο πιεστήριο και στο τέλος άντε να βρεις τρόπους να διανέμεις το βιβλίο, ή την εφημερίδα. Και όμως, έτσι , μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που μέχρι τότε δεν είχαν πρόσβαση στην πληροφορία και στην γνώση, που μεγαλώναν σαν τα ζώα, με ελέω θεού Βασιλιάδες και παραινέσεις να υποτάσσονται στα βάσανα αυτού του κόσμου για να ανταμειφθούν στον επόμενο, συνειδητοποιούνται. Το βιβλίο δεν αποτελεί πλέον ολιγοπώλιο της εκκλησίας που φύσει θέσει υπηρετεί από την γέννεσή της τα απολυταρχικά καθεστώτα. Οι πληροφορίες αλλάζουν χέρια μεταξύ των επιστημόνων και των διανοουμένων, η αστική τάξη συνειδητοποιείται,  έρχεται ο διαφωτισμός και στην συνέχεια το αυτονόητο αίτημα, ο  απλός άνθρωπος  να είναι κύριος της μοίρας του, ξεσπούν οι  επαναστάσεις , γαλλική , αμερικανική, η δική μας εδώ στην Ελλάδα!

Και να σκεφθείτε ότι όταν συνέβαιναν όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, ο τηλέγραφος ήταν ακόμη σε πειραματικό στάδιο ,  για να μάθουν την έκβαση μιας μάχης, επικοινωνούσαν   με  φωτιές και κέρατα όπως στις βυζαντινές φρυκτωρίες ή τις αρχαίες πυρσείες , με κήρυκες και μαντατοφόρους. Μια εφημερίδα που τυπωνόταν στο πολιορκημένο Μεσολόγγι , έφθανε με χίλιους δύο κινδύνους και συνήθως μετά από εβδομάδες ή και μήνες, σε άλλες περιοχές, όχι και τόσο μακρινές. Άνθρωποι γεννιόνταν και πέθαιναν χωρίς να έχουν ιδέα για τις επαναστάσεις, πολεμικές, ιδεολογικές, επιστημονικές που συνέβαιναν λίγα χιλιόμετρα μακρυά τους.  Και όμως, με εκείνα τα μέσα, που σήμερα μας φαντάζουν πρωτόγονα, άλλαξε η ανθρωπότητα ριζικά και προς το καλύτερο.

Αλλά και μέχρι πριν 15 χρόνια, για να κοινοποιήσει ο οποιοσδήποτε ένα πόνημά του, έπρεπε να έχει κανάλια διανομής, εφημερίδες, εκδοτικούς οίκους, δισκογραφικές εταιρείες, γκαλερί, με ο,τι συμβιβασμούς και αποκλεισμούς αυτό συνεπάγετο.   Φαντασθείτε λοιπόν σήμερα, που με ένα κλικ , ο  κάθε απλός και ανώνυμος άνθρωπος, μπορεί να κοινοποιήσει τις ιδέες, τις γνώσεις , την τέχνη και τις πληροφορίες του σε αναρίθμητους συνανθρώπους του, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς συμβιβασμούς! Σύμφωνοι, υπάρχει αυτή την στιγμή ένα πληροφοριακό ή και παραπληροφοριακό αν θέλετε χάος, αλλά ακόμη και αυτό είναι μια πρόκληση για τον κάθε έναν από εμάς να αξιολογεί , να επιλέγει, να επεξεργάζεται και να αξιοποιεί σε προσωπικό επίπεδο τις πληροφορίες που λαμβάνει.

 Διανοηθείτε  την  επανάσταση που έχει φέρει το διαδίκτυο , τις τεράστιες αλλαγές στην ανθρώπινη επικοινωνία, φιλίες, έρωτες, συλλογικές δράσεις, επαναστάσεις ,   όλα ήδη εκκινούν από εκεί και είναι μονόδρομος μελλοντικά η κοινωνική και πολιτειακή οργάνωση να ορίζεται διαδικτυακά με την συμμετοχή όλων,  πολιτειακές αλλαγές, συμμετοχική δημοκρατία , νόμοι και  συντάγματα και ποιος ξέρει τι άλλο, αφού  είμαστε μόνο στην αρχή! Οι αλλαγές που πρόκειται να ζήσουμε εμείς και πολύ περισσότερο τα παιδιά μας,  είναι τέτοιες που ακόμη και ο πιο ευφάνταστος νους δεν  μπορεί να προβλέψει και έχω κάθε λόγο να είμαι αισιόδοξη για το μέλλον μας. Μπορεί οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις να κάνουν τις παρούσες γενιές να υποφέρουν, όμως, όπως και τότε, η μετάδοση της πληροφορίας σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, όλο και πιο άμεσα, όλο και πιο διαδραστικά, όπως και το κοινό περί δικαίου αίσθημα στο τέλος θα επικρατήσουν..  

 Όλο αυτό με ξεπερνάει παιδί μου, λέει ο παππούς ανασηκώνοντας τους ώμους και στυλώνει μελαγχολικά το βλέμμα του στο κενό με εντυπωσιασμό και απόγνωση μαζί , όπως  κάθε φορά που του εξηγώ ακριβώς τα ίδια πράγματα με την προηγούμενη και μου επαναλαμβάνει τις ίδιες ακριβώς απορίες και μου διηγείται ακριβώς  τις ίδιες ιστορίες.

- Αν χαλάσει το κινητό μου θα χάσω και τον αριθμό μου; Ρωτάει .
-       -   Όχι, πες ότι το κινητό σου είναι το σώμα και η καρτούλα αυτή , που την λένε sim, είναι το μυαλό . Ακόμη και αν πεθάνει το σώμα το μυαλό μένει, θα το φυτέψουμε αλλού και θα έχεις το ίδιο νούμερο..
-          - Ακόμη και αν πεθάνει το σώμα… Ξέρεις, τότε που διαβάζαμε σαν παιδιά τον  Ιούλιο Βερν  και έγραφε ότι θα πετάμε με αεροπλάνο στην Αμερική σε λίγες ώρες, οι φίλοι μου γελούσαν και κοροϊδεύαν. Είχαμε δύο καράβια που έκαναν την διαδρομή, τον Βύρωνα και τον Έντισον, 15 μέρες έκανε το ένα για να πάει, 16 το άλλο για να γυρίσει…

 Η επανάληψη, παρότι εκ των πραγμάτων στην περίπτωσή τους μόνο μήτηρ μαθήσεως δεν είναι και συχνά υποκρίνομαι ότι με εκνευρίζει για να τους κάνω να γελάνε,   είναι συνώνυμη με την στοργή και την γαλήνη. Κάθε εβδομάδα περιμένω να τους δω, για να μου διηγηθούν τα ίδια πράγματα, να τους εξηγήσω τα  ίδια πράγματα, να γελάσουμε με τα ίδια πράγματα... Είναι ένα προστατευτικό κουκούλι γεμάτο αγάπη ... 
φωτογραφία ειλημμένη από
http://petbirds.gr/content/104/

Φανταστείτε ότι έχουν κινητό από το 1998 αλλά κάθε εβδομάδα με ρωτάνε τι κάνουν λάθος και «χαλάει το τηλέφωνο» ,  μετρήστε λοιπόν επαναλήψεις στα λόγια : Ααααχ, βρε γιαγιά πόσες φορές σου έχω πει, αν δεις κάτι περίεργο στην οθόνη πάτα το ΚΟΚΚΙΝΟ να καθαρίσει!! Όχι παρατεταμένα βρε παππού , θα σβύσει το τηλέφωνο, έχεις ΗΔΗ χαλάσει το ασύρματο που του πατάς το κουμπί τόσο δυνατά, δεν κλείνει πια, έχεις χαλάσει και το τηλεκοντρόλ, δεν σβήνει η τηλεόραση! 

- Σου έχω πει ότι στο θέατρο Κεντρικόν, έναντι του αγάλματος του Κολοκοτρώνη , ο διευθυντής της ορχήστρας, Αποστολόπουλος λεγόταν και ήμασταν φίλοι,  όταν με είδε να μπαίνω μέσα, διέκοψε την ορχήστρα από το τραγούδι που έπαιζαν και ξεκίνησε να  παίζει το λαλούν τα αηδόνια και πλαντάζω  γιατί ήξερε πόσο πολύ μου άρεσε;
- Αμάν βρε Γιάννη, όλο τα ίδια και τα ίδια! Φτιάχ’ του ένα τρανζίστορ να τα ακούει τα βράδια εδώ στην πολυθρόνα να τον παίρνει ο ύπνος..

-Ναι παππού, γι΄αυτό στο έβαλα πρώτο … θυμάσαι; Κάτσε να στο ξαναβάλω…
- …

                                                                                    
                                                                            ακούστε το :-)

                             Λαλούν  τ’  αηδόνια  και  πλαντάζω  ανθούν  τα  ρόδα  και  μεθώ,
το  φεγγαράκι  κουβεντιάζω  και  μου  ‘ρχεται  να  τρελαθώ.
------
Μια  μαγεμένη  ανατριχίλα  με  περιμένει  κάθ’  αυγή,
θαρρώ  πως  βγάζω  ανθούς  και  φύλλα  κι  απλώνω  ρίζες  μέσ’  τη  γη.

------
Μα  ποιο  μεθύσι  και  ποια  τρέλα  και  ποια  ανοιξιάτικη  χαρά,
μοιάζει  μ’  αυτή  που  φέρνεις  έλα,
  κι  όλα  τα  νοιώθω  μια  φορά.